Damn it! ฉันเป็นปีศาจ!

        

        ท่ามกลางพงไพรในดินแดนพฤกษานั้นมีคฤหาสหลังใหญ่อันแสนงดงามอยู่หลังหนึ่ง ตั้งเด่นเป็นจุดแลนด์มาร์กให้เห็นเด่นชัดอยู่นั้น มีผู้คนมากมายต่างยศฐาบรรดาศักดิ์ ต่างเผ่าพันธุ์พากันมาแสดงความยินดี และพากันอิจฉาให้กับเจ้าบ้านในวันนี้ด้วยเช่นกัน

“งดงามมากลูกสาวของแม่”

“แน่นอนอยู่แล้วล่ะค่ะ ก็ข้าน่ะเป็นลูกสาวของท่านนี่”

      หญิงสาวในวัยเกือบห้าร้อยปีนั้นใบหน้าเเต่งแต้มด้วยรอยยิ้มงามที่ไม่มีแม้แต่ริ้วรอยให้เห็นสักนิดนั้นกล่าวชมออกมาด้วยความสุขล้นในอก อีกคนก็ยตอบกลับผู้เป็นมารดาด้วยรอยยิ้มที่สุขใจเช่นกัน เมื่อถึงเวลาทั้งคู่จึงพากันออกจากห้องแล้วตรงไปยังแท่นพิธีที่อยู่ด้านหลังคฤหาสหลังงามที่ตอนนี้ถูกประดับไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์

“ถ้ามันนอกลู่เมื่อไหร่กลับมาหาพ่อนะลูกรัก” ชายหนุ่มหล่อเหลาภูมิฐานพูดขึ้นระหว่างที่จูงมือพาเธอไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าแท่นพิธี

“ลูกจะรีบกลับไปฟ้านท่านพ่อและท่านพี่ทุกคนทันทีเลยค่ะ คิก คิก”

        เมื่อได้ยินในสิ่งที่ตนอยากฟังแล้วชายหนุ่มจึงยิ้มละไมให้กับสาวน้อยตรงหน้า สำหรับเขาแล้วแม้ว่าหญิงสาวด้านข้างนั้นจะเลยวัยออกเรือนมาได้สิบกว่าปีแล้ว เขาก็ยังมองว่าหญิงสาวคนนี้ยังเป็นเพียงเด็กน้อยในสายตาของเขาเสมอมา ต่อให้เธอจะเติบโตมาได้อย่างสง่างามเพียงใด เธอก็ยังเป็นลูกสาวคนเล็ก เป็นเด็กในสายตาของเขาอยู่ดี หลังจากชายหนุ่มหล่อเลาทรงภูมิฐานวัยเจ็ดแปดร้อยปีไปแล้วรอยยิ้มอันสดใสบนใบหน้าของสาวงามก็หายไปจากดวงหน้างามแทบจะทันที ชายหนุ่มด้านข้างของเธอในตอนนี้นอกจากใบหน้าเรียบเฉยแล้วเขาก็ไม่ปรากฏร่องรอยของความสุขออกมาแม้แต่นิดเดียว ทุกคนต่างก็ทราบว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนี้มีแต่ความเศร้าโศกและเสียใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็เลือกเมินแล้วแย้มยิ้มกันราวกับว่านี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ทำได้ในเวลานี้

“ข้ามิได้มีใจให้ท่านเช่นกับท่านที่มีนางในดวงใจอยู่แล้ว”

“เจ้าจะเป็นภรรยา…ภรรยาของ ข้า…”